De Engel van de Haard in de Piccolo: "Tegen geweld staat kunst niet stil"

Het beeld heeft iets Zuid-Amerikaans. Alsof we ons in een ietwat afwijkend magisch realisme bevinden. Waar de levenden met de doden handelen. Zij aan zij. Alsof er niets gebeurd is. Maar in dit geval is het een beeld met een woeste ondertoon. Gewelddadig. Want degene die in een soort niet-leven zweeft, is een vrouw die door haar man is vermoord. Elke avond slaat hij haar hoofd in met een strijkijzer. En elke ochtend komt ze weer tot leven. Wakker worden om schoon te maken, te koken, voor haar te zorgen. Om opnieuw verkracht te worden. Nog een keer. Duizend keer meer. Omdat niemand haar toch gelooft. Een krachtige synthese is het uitgangspunt van Emma Dantes " L'angelo del focolare ", die vandaag in première gaat in het Teatro Grassi aan de Via Rovello. Dit is de vierde productie van de regisseur uit Palermo in de Piccolo. De eerste dateert uit 2016, ten tijde van de controversiële "Bestie di scena". Een samenwerking die nooit is gestopt. En die vorig jaar de geliefde "Re Chicchinella" naar Milaan bracht. Een compleet debuut. Met Dante als schrijver, regisseur, decors en kostuums. "Het is een werk geboren uit een diepe en hartverscheurende behoefte," legt de regisseur uit, "ook al is het geen gemakkelijk onderwerp om aan te pakken. Maar kunst moet ook ongemakken en grote problemen aankaarten. Ik geloof dat het gedefinieerd kan worden als een verkenning van huiselijk geweld als routineonderhoud, terwijl de vraag wordt gesteld hoe vaak een vrouw in deze situatie sterft voordat ze daadwerkelijk sterft. Want deze vrouw sterft elke minuut. En elke minuut sterven degenen die thuis psychisch geweld ondergaan, verstoken van een vangnet en volledig afhankelijk van anderen." De personages zijn naamloos. Alsof ze alleen hun sociale functie willen benadrukken: Echtgenote, Echtgenoot, Zoon, Schoonmoeder. Een organigram van onderwerping. Gespeeld op het podium door David Leone, Giuditta Perriera, Ivano Picciallo en Leonarda Saffi. Terwijl er een eetkamer van demonen, in plaats van engelen, wordt gecreëerd. Waar ademloosheid en hoop ontbreekt. Een dynamiek van hardnekkig en diepgeworteld geweld. Een cultureel fenomeen. Wat als zodanig een lange reis veronderstelt voordat er verandering optreedt. "Er is geen nieuwsverslaggeving en het is geen documentaire," concludeert Emma Dante . "Het is een surrealistische, poëtische visie. Omdat er poëzie schuilt in de pijn van deze vrouw, een gevoel van identificatie. De vrouw kan niet sterven, omdat haar dood onderdeel is van een routine. Wanneer ze door haar echtgenoot wordt vermoord, wekken haar zoon, haar schoonmoeder en de echtgenoot zelf haar weer tot leven en vragen haar op te staan ​​omdat de dag opnieuw moet beginnen, omdat dat geweld en die dood deel zijn geworden van de structuur van het gezin. Dit gezin leeft door elkaar op te eten, elkaar te verslinden. Terwijl de vrouw het bed opmaakt met haar gezicht onder het bloed, een teken dat we het, naarmate het verhaal zich ontvouwt, uiteindelijk niet eens merken. En misschien is dit wel de gruweldaad, het ergste wat we doen: die wonden vergeten." Herhalingen tot en met 30 november.

Artikeltags